Το Σάββατο 6 Μαρτίου 5.30 το απόγευμα στο Glossomatheia Lab (Φλέμινγκ 3, Κάντζα), το σχολείο μας οργανώνει σεμινάριο για γονείς με θέμα ”Το παιχνίδι, ο ελεύθερος χρόνος και οι οθόνες” με την ψυχολόγο Δρ. Δάφνη Σταματογιάννη.
Λόγω περιορισμένων θέσεων, για να κλείσετε θέση ενημερώστε τη γραμματεία στου σχολείου μας στο 2106658521 & 2130290454 ή με ermail στο [email protected].
Ο στοχος του παιχνιδιού, για εμάς τους γονείς, οφείλει να ειναι το ίδιο το παιχνίδι και οχι τα απώτερα οφέλη του, όσο κι αν αυτα ειναι συνυφασμένα με το παιχνίδι. Μονο ετσι επιτρέπουμε στο παιδί να μπει πραγματικά στον κόσμο του παιχνιδιού ελεύθερα, απολαυστικά, δημιουργικά. Το παιχνίδι βέβαια αποτελεί βασική οδό ανάπτυξης σε πολλούς χώρους: δημιουργία και διερεύνηση των κοινωνικών σχέσεων, γνωριμία με (και εμπιστοσύνη στον) εαυτό και στο σώμα, καλλιέργεια της αυτοσυγκέντρωσης, κατανόηση του κόσμου (της φυσικής, της στατιστικής, των μαθηματικών, της χημείας), διαχείρηση των συναισθημάτων. Το παιχνίδι επισης λειτουργεί έμμεσα και ως “θεραπευτικό” μέσο για τα παιδιά τα οποια επεξεργάζονται δύσκολες ή μπερδευτικές εμπειρίες και συναισθηματα της καθημερινότητας μέσα απο την αναπαράσταση τους στο παιχνίδι τους.
Θα συζητήσουμε τον τροπο με τον οποιο μπορούμε ως γονείς να μη σταθούμε εμπόδιο στη φυσική ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι, προσφέροντας τους το χώρο για να εξερευνήσουν το παιχνίδι ως μια ανοιχτή εμπειρία. Τη σημασία του μη-οργανωμένου παιχνιδιού που πρωταγωνιστής ειναι το παιδι σε αντιδιαστολή με (τα αμετρητα) παιχνίδια που έχει ενα μέσο παιδί στο δυτικό κόσμο, παιχνίδια που συχνά έχουν πιο κεντρικό ρόλο στο παιχνίδι από οτι το ίδιο το παιδί. Τη σημασία της απλοποίησης των παιχνιδιών που αγοράζουμε, της μείωσης του αριθμού τους και της αύξησης της επαφής με τη φύση με στόχο την αύξηση της απόλαυσης του παιχνιδιού για τα παιδιά.
Θα κουβεντιασουμε ποια μπορει να ειναι η συμμετοχή των ενηλίκων στο παιδικό παιχνίδι. Πότε, πόσο και με τι τρόπο συμμετέχουμε?
Και θα μιλησουμε για την πολύτιμη βαρεμάρα: το φόβο των μεγάλων για τη βαρεμάρα, την υποτίμηση της ως “σπατάλη”, αλλά και την πολύτιμη συμβολή της στη γνωριμία με τον εαυτο, στο να βρει το παιδί το εσωτερικό του κίνητρο για να εξερευνήσει, να ανακαλύψει, να διασκεδάσει. Θα αναφερθούμε στις εξωσχολικές δραστηριότητες και στον υπέρπρογραμματισμό της ζωης των παιδιών εις βάρος του πολύτιμου ελεύθερου χρόνου.
Και, μέσα στο παραπάνω πλαίσιο της σχέσης με το παιχνίδι, θα συζητήσουμε το ρόλο που παίζουν οι οθόνες στη ζωή των παιδιών:
Αν και πόσο χρειάζονται ανάλογα με την κάθε ηλικία, η σημασία του να αναγνωρίζει ο γονιός γιατί τις προσφέρει όταν επιλέγει να τις προσφέρει, η οριοθέτηση του περιεχομένου και του χρόνου στην οθόνη, ο τρόπος να βοηθάμε τα παιδια να “βγουν” απο τον κόσμο της οθόνης κάθε φορά που τον επισκέπτονται. Και πως μπορεί μια υγιής σχέση με το παιχνίδι να αντικαταστήσει σε μεγαλο βαθμό την ανάγκη για άσκοπη χρήση των οθονών, ετσι ώστε ο κόσμος της πληροφορίας να παραμείνει αυτο που μπορει να ειναι: ενας ατελείωτος κόσμος γνώσης και ανακάλυψης και οχι μια φυλακή των αισθήσεων, της κοινωνικοποίησης και της δημιουργικότητας.
