Διαβάζω βιογραφικά καθηγητών- υποψήφιων συναδέλφων. Όλοι έχουν κάνει πολλά και εντυπωσιακά «σεμινάρια». Κάποιοι μάλιστα (αρκετοί) έχουν κάνει και κάποια δικά μου. Τέλεια! σκέφτομαι: ψαγμένοι, ενημερωμένοι, με τα CPD τους. Ύστερα, έρχεται η ώρα της συνέντευξης. Τους ρωτώ «πώς το διδάσκεις αυτό;» και σου δίνουν μια time-machine απάντηση, με τα ονόματα των χρόνων στα ελληνικά, τις χρήσεις, τις λέξεις-κλειδιά, όλο το grammar πακετάκι των 80’s. Πάμε παρακάτω, σκέφτομαι. Ας είναι, αυτά ξεμαθαίνονται και ξαναμαθαίνονται. Ας πάμε στα βασικά, τα παιδαγωγικά, τα ανθρωπιστικά, τα αξιακά μας συστήματα. Εκεί η μηχανή του χρόνου με πάει και στα 50’s, σε ένα παιδί που μετράει τ’αστρα, με τον δάσκαλο-που-ξέρει-το-σωστό, που είναι-αυστηρός-για-το-καλό-σου. Πάω να κάνω μια ερώτηση για Κριτική Παιδαγωγική, μια νύξη για student-led curricula & student-emergent topics και νιώθω λίγο λιγότερο παράξενη από τον Demogorgon.
Αφού απελπιστώ, ξανασκέφτομαι τα «σεμινάρια». Εκτιμώ πάρα πολύ και τον χρόνο και τα χρήματα των καθηγητών που αποφασίζουν να επενδύσουν στη γνώση. Έχουν a priori την εκτίμησή μου. Τους διαχωρίζω αυτήν την στιγμή από τους «καθηγητές» που έχουν 123 χρόνια να επιμορφωθούν και που νομίζουν ότι το τελευταίο πράγμα που έμαθαν στο πανεπιστήμιο (αν υποθέσουμε ότι έχουν σπουδάσει), ισχύει απαραίτητα ακόμη. Όμως… όμως αν έχεις κάνει 123 σεμινάρια και δεν έχεις μετακινηθεί ούτε λίγο, αν στα σεμινάρια περιμένεις μόνο να πάρεις 2 puppets και να τις παίξεις στην τάξη, αν ψάχνεις τα «πρακτικά» σεμινάρια, αν δε θέλεις να ακούσεις ‘γιατί’ αλλά μόνο ‘πώς’, αν ακόμα και το ‘πώς’ το κάνεις για να το κάνεις, αν ο βασικός λόγος που πας σε «σεμινάρια» είναι για αυτό το καταραμένο certificate of attendance, αν θες απλώς να γεμίσεις γραμμούλες στο βιογραφικό σου, άλλαξε δουλειά! Κι αν αυτό ακούγεται σκληρό, να το πω πιο ευγενικά: άλλαξε δουλειά! Τα «σεμινάρια» είναι για να μαθαίνουμε, δεν είναι για να παρακολουθούμε. Και μάθηση σημαίνει (και) μετακίνηση. Σημαίνει μαθαίνω να αμφισβητώ αυτό που θεωρώ δεδομένο και ανοίγω το μυαλό μου σε αυτό που ακόμα δεν ξέρω. Έτσι φτιάχνονται κι οι εγκεφαλικές συνάψεις: ξεμαθαίνοντας και ξαναμαθαίνοντας. Την επόμενη λοιπόν φορά που θα μιλήσουμε για τα «σεμινάρια», θέλω να ξέρω πώς σε άλλαξαν, πώς σε έκαναν καλύτερο δάσκαλο, πώς κατανόησες ένα μικρό, νέο πραγματάκι για τον δύσκολο, πανδύσκολο ρόλο μας. Και πώς αυτό γίνεται πράξη μέσα στην τάξη σου, πώς επωφελούνται οι μαθητές σου, πώς κάνεις τον κόσμο μας λίγο, μια στάλα καλύτερο δηλαδή. Αλλιώς, τζάμπα τα «σεμινάρια»…